Petra

Door Jacqueline en Karin

Petra,

We groeiden samen op in buurtschap de Wildert in Zundert. We hebben het er laatst nog over gehad hoe heerlijk simpel het leven was, al had jij door het gemis van je moeder, veel meer taakjes dan wij. Als wij bij jou thuis kwamen was je altijd iets in huis aan het doen. Geen gemakkelijke taak om op jonge leeftijd te moeten zorgen voor je vader en broer. We hebben heel wat uurtjes doorgebracht in de keuken terwijl jij stond te koken.
Toch had je tijd om te spelen bij jou in het bos in de zavelkuil. We speelden de afleveringen van Charlie's Angels na. Jij met je wilde blonde krullen leek op Farrah Fawcett en Monny speelde de rol van Bosley.
Zoals je zelf schreef in een mailtje in maart: “Ik moest er laatst aan denken dat we Charlie's Angels speelden bij ons in het bos, het had bijna iets magisch.......”
Toen we ongeveer 14 waren kregen we een piratenzender radio Dynamite. Jij als lady Petronella Paprika achter de microfoon. Plaatjes draaien op verzoek vooral voor onze grootste fan Theofiel Braat. Daar dronken we voor het eerst een pilske en we vonden het wel leuk iets te doen dat niet mocht!!!
Vanaf ons 15 jaar gingen we uit. Het begon met carnaval bij den Thuur in Achtmaal en we hadden de smaak te pakken!!!

Al snel gingen we door weer en wind op de fiets naar de Goma in Nieuwmoer. Dat was zeker drie kwartier fietsen als je wind mee had. Als we bij het witte huis waren op de Nieuwmoerseweg dan waren we op de helft. Later ging het wat sneller toen we brommer gingen rijden. Jij op je ouwe Kreitler die je al van verre hoorde aankomen. Luidruchtig waren we toch wel. We hebben 's nachts heel wat mensen wakker gemaakt met ons gezang na een avondje stappen. We waren bepaald geen modepopjes. Met onze zwart omlijnde ogen, superstrakke broeken en de zelfgebreide truien in zakmodel creëerden we onze eigen stijl.
Ook bandjes kijken in de buurt en festivals bezoeken vonden we gezellig. Zoals jij pas nog zei: “We gingen overal vol voor, geen terughoudendheid over wat men over ons zou zeggen, we hebben een geweldig leuke tijd gehad”.
Petra je noemde ons “je oude vertrouwde jas”. Bedankt dat we dit mochten zijn. Het wordt nooit meer hetzelfde zonder jou.
We zullen je missen!!!

Jacqueline en Karin

Door Christ Snoeijs

Ruim 25 jaar geleden werkte ik bij Henk als weekeind- en vakantie hulp. Hij teelde toen voornamelijk augurken en suikermaïs. In die tijd leerde hij ook Petra kennen. Zij bleek ook al enige ervaring in de tuinbouw te hebben. Deze gedeelde interesse en een stuk grond aan de heikant in Chaam, waren de eerste ingrediënten om hun eigen tuinbouw bedrijf op te starten.

Het huis in Zundert werd verruild voor een stacaravan en in een oud stalletje werd een slaapkamer en douche gemaakt. De vergunning en de bouw van de ‘schuur met woonruimte’ liet even op zich wachten. Hierdoor was er tijd om te experimenteren met diverse groente gewassen zoals knolvenkel, bloemkool en bospeen.

Na te zijn ingetrokken in de schuur had ook de aardbei zijn intreden gemaakt. Al snel werd deze favoriet boven alle andere gewassen. Het duurde dan ook niet lang voordat alle percelen vol stonden. Om deze zomerkoninkjes te plukken waren erg veel handen nodig. Veel scholieren uit Chaam, Bavel, Gilze, Galder en Baarle-Nassau vonden hier hun eerste baantje. Afhankelijk van de oogst plukte Petra in het zomer seizoen eerst zelf nog een rijtje mee. Haar aanwezigheid op de velden zorgde, zonder dat ze daar iets extra’s voor deed, dat er serieus door gewerkt werd. Ze was daarbij wel kritisch. Als ze de indruk had dat iemand te veel had laten hangen, kwam er vaak een vriendelijk verzoek om toch nog eens goed te kijken….

Als de eerste volle pallets richting de schuur gingen, startte ze daar met het afwegen van de geplukte aardbeien. In de schuur was ze dan ook meteen het aanspreekpunt van de passanten die bij haar een doosje aardbeien kwamen kopen.

In drukke tijden zorgde Petra er ook voor, dat medewerkers die niet rond de Schuttershoefweg bezig waren, op locatie konden blijven eten. Vaak werd er een grote pan macaroni of spaghetti naar Grazen gebracht zodat de club niet op en neer naar huis hoefde.

Petra deed de wekelijkse pluk administratie: ‘s middags had ze een vaste taak aan het sorteren en tellen van de bonnen, zodat deze voor een eventuele avond pluk alweer keurig op het rek hingen. Op zaterdag stond iedereen graag even in de rij , om bij haar het verdiende weekloon in ontvangst te nemen.

Om een langere periode van het jaar "aarbiezeme", zoals Petra ze noemde, te kunnen leveren, werd er besloten om een kas en tunnels te bouwen. Alles werd in eigen beheer gebouwd. Menig scholier ontpopte zich hier als semi- bouwvakker.

De kas was een speciaal plekje voor Petra. In het vroege voorjaar, als de planten uit hun winterrust kwamen, dan schoonde Petra de planten op door al het oude blad eraf te knippen. Dit was haar moment. Ze genoot van de stilte en de rust en werkte op haar eigen tempo de hele kas af. Vervolgens vond ze het prachtig om te zien hoe z’n plantje uitgroeide en vol met vruchten hing. Enkele vrouwen uit Chaam kwamen helpen om de aardbeien in de kas te plukken. Met name in Ria had ze er een vriendin bij waarmee ze veel kon delen.

Petra zorgde ervoor dat er altijd wat te drinken koud stond in de koelcel . Op zaterdagmiddag schoof ze graag even aan om bij te kletsen en om iedereen zijn of haar uitgaansplannen aan te horen. Resultaat was dat het op zaterdagmiddag al snel zaterdagavond werd voordat de schuur werd afgesloten.

Aan het eind van de zomer was er de traditionele barbecue. Deze werd geheel door Petra verzorgd. Op deze avonden kwam je niets te kort. Menigeen heeft hier zijn eerste pilsje gedronken. Er hing een leuke sfeer en het was er ook altijd gezellig. Uiteindelijk ontstond er een hechten club mensen die wist wat ze aan elkaar hadden.

Verschillende jaren hebben we met een ploeg mee gedaan aan het touwtrekken met de Snijderse kermis. Op het aardbeienveld freesde we een baan waarop we trainde, en speciale shirtjes werden gemaakt. Voor de wedstrijd mochten we bij Petra spaghetti komen eten. “Hier zitten veel koolhydraten in”, zei ze dan, “Daar worden jullie sterk van”. Ze bleek gelijk te hebben. We hebben verschillende jaren de wisseltrofee mee naar de Schuttershoefweg mogen nemen.

Lieve Petra mede namens alle (oud-) medewerkers wil ik je bedanken voor wat je voor ons gedaan en betekend hebt.

Beste Henk, Nicky, Joyce , Perry en Monny, Wij wensen jullie heel veel sterkte de komende tijd.

De Plukkers

Door Ans Verdaasdonk

Herinneringen door Henk, Nicky Joyce Perry en Monny

Lieve Petra, wij zijn hier samen om afscheid van je te nemen.

Samen met Henk, Joyce, Nicky, Perry en Monny hebben we deze herinneringen geschreven en namens hun lees ik dit verhaal.

We bezitten niet het schrijverstalent wat jij had, want jouw verhalen op de blog waren bijzonder, altijd met een kleine lach, hoe moeilijk soms de boodschap ook was. Dank je, dat je dat met ons hebt willen delen.

Anderhalve week geleden heeft ze op 28 augustus haar 46 e verjaardag gevierd samen met haar gezin, familie, vrienden en bekenden. Het was een bijzonder feest en de opkomst was overweldigend groot. Met een borrel, een lach en een traan heeft ze haar laatste verjaardag gevierd. Ze heeft hier zichtbaar van genoten. Ze heeft iedereen persoonlijk begroet, een klein woordje en op het einde iedereen uitgezwaaid.

Ze heeft deze oneerlijke strijd dapper bevochten, en pakte ieder mogelijkheid aan, om maar langer hier te kunnen zijn. Maar helaas is ze te vroeg ingeslapen.

De enige troost die we hebben is dat ze nu eindelijk bij haar moeder is, haar moeder die ze nooit echt gekend heeft. Petra was 2 toen haar moeder overleed. Ze groeide op samen met haar broer Monny en haar vader in de Wildertstraat in Zundert. Petra heeft geen gemakkelijke jeugd gehad enl had al heel snel de verantwoordelijkheid en zorg voor haar broer Monny en het huishouden.

Petra was een sterke, bijzondere vrouw, de stille kracht achter het gezin, het bedrijf, en Stichting De Schans waar Perry nu woont met 14 medebewoners.

Ze was iemand die niet snel op de voorgrond trad, wel aanwezig was , belangstellend voor iedereen met zorg en aandacht.

Petra werkte liefst alleen op haar manier, het huishouden deed ze in een handomdraai, wekelijks de tuin op orde brengen en daarnaast ook nog in het bedrijf de dagelijkse dingen als aardbeien plukken, planten stekken en de administratie. En, als het mooi weer was lag ze in de zon met haar vakliteratuur. De zondag was voor haar een rustdag.

Henk en de kinderen vragen zich nu af hoe ze dit toch allemaal voor elkaar kreeg in een dag die 24 uur heeft en een week die 7 dagen heeft.

Ze hield van buiten zijn, bloemen, en groente telen, alles wat groeide en bloeide. Ze genoot al van een krop slaat uit het kasje die ze uiteindelijk altijd aan de kippen gaf, want misschien zat er wel luis in, maar ze had de sla wel zien opgroeien.

Ze ging ook graag naar tuincentrums om daar ideeën op te doen voor haar tuin.

Graag ging ze wandelen of fietsen. En s´avonds een rondje wandelen met de hond naar het Ossegoor om daar op een bankje te genieten van de stilte en de ruimte, mijmerend over het water staren en haar gedachte de vrije loop laten gaan. We zullen nooit weten of al haar ideeën daar zijn bedacht.

Ze ging graag op vakantie naar de zon, lekker helemaal niets doen en genieten van haar gezin en de zon. Naar Tenerife, Marokko of Egypte Henk en Petra zijn samen naar Venezuela geweest en voor haar was dat haar huwelijksreis.

Maar ook van de korte vakanties in Nederland aan het strand genoot ze . De laatste jaren was ze ook een fanatieke sportster die een paar keer in de week in de sportschool te vinden was. En een boodschap in Breda doen, dan pakte ze de fiets.

Goede herinneringen hebben Joyce en Nicky aan het zwembad, waar ze vertoefde als het mooi weer was. Aan de kerstdagen als het hele huis versierd was ,met heel veel kerstversiering. De vele cadeautje die de Sint hun altijd bracht.

Later gingen Nicky en Joyce wielrennen en ze was de trouwste fan van haar kinderen. Ze ging graag mee naar de koers kijken, stoeltje en boekje mee en gewoon genieten.

Trots was ze op de overwinningen die Nicky behaalde met het fietsen, Trots was ze op Joyce die maar bleef studeren en samen met Junior naar China vertrok om daar stage te lopen.

Trots was ze op Perry die zo begaan is met dieren, en vooral de zorg die hij heeft voor zijn schapen en ook die kregen een bijzondere plek thuis.

Trots was ze op Monny, die na het overlijden van hun vader zelfstandig is gaan wonen en waar ze altijd de zorg voor heeft gedragen.En dat hij nu in zijn eigen huis woont met fijne buren.

Trots was ze op Henk, die zo goed voor haar heeft gezorgd, zeker het afgelopen half jaar. Ze waren echte maatjes en steunde elkaar daar waar nodig was.

Henk en Petra zijn 25 jaar samen geweest, maar zoals ze zelf al zei in haar laatste nacht, voor haar gevoel waren het 50 jaren. Ze hebben altijd samen gewerkt en geleefd. Ze genoten samen van de vele feestjes, en als er goede dansmuziek was van Guns n´ Roses, stond ze op de dansvloer en gingen haar haren los. Of zomaar een terrasje pikken.

De bloemencorso op maandag,de kinderbloemencorso in Zundert en de nacht en Acht van Chaam stonden steevast in hun agenda.

Kortom Petra was een duizendpoot, ze had liever zand onder haar nagels dan nagellak op haar nagels.

Graag had Petra het afstuderen van Nicky en Joyce nog meegemaakt. Hun uit huis gaan, trouwen en kinderen krijgen en oma zijn.

Graag had ze nog meer van Perry en de Schans willen genieten, zeker nu het helemaal klaar is.

Graag had Petra hun laatste project, een kleiner huisje bouwen en samen met Henk nog genieten van hun welverdiende rust en meer tijd samen door te brengen.

De laatste dagen voor het overlijden hebben Petra, Henk en de kinderen samen doorgebracht, waarbij ze veel herinneringen opgehaald hebben. Ze hebben nog veel gepraat, gelachen, gehuild en gezegd wat er nog gezegd moest worden.

De zonnebloemen van Perry en Henk is het laatste wat ze heeft gezien alvorens ze is ingeslapen.

Wij gaan haar verschrikkelijk missen.

Henk, Nicky ,Joyce en Perry

Door Fran Kusters

Beste Henk, Nicky, Joyce en Perry, jullie partners Marjolein en Junior, Monny Zagers en verder jullie familie en jullie vele vrienden en kennissen die hier vandaag aanwezig zijn. Een dag waarop we allemaal op onze eigen manier afscheid nemen van Petra.

Hier aanwezig zijn ook jullie vrienden en kennissen van De Schans. De bewoners, ouders, Prisma-verzorgers en vrijwilligers van “het meesterwerk”, zoals Petra dit vol trots op haar weblog noemde.

St De Schans, waarvan ik als voorzitter enkele woorden over Petra en haar betrokkenheid bij De Schans zal zeggen.

Ongeveer 13 - 14 jaar geleden werd de gedachte aan een huisvesting voor mensen met een verstandelijke beperking in Chaam leven in geblazen. Gedreven door de zorg die thuis in Zundert en daarna in Chaam nodig was, werd het voor Petra en Henk duidelijk dat er iets moest gebeuren wilde je zelf de zorg voor de toekomst regelen.

Lotgenoten werden benaderd, deskundigen werden ingeschakeld en urenlange vergaderingen tot s’-avonds laat werden gehouden in de keuken bij de fam. Verdaasdonk. Waarom bij Petra en Henk? Zij waren de initiatiefnemers, hadden ook de grootste keuken, geen gebrek aan koffie en andere dranken, maar ook omdat Petra graag meestuurde. Ze wilde niets missen en had altijd haar inbreng klaar. Niet altijd genuanceerd, maar wel duidelijk, recht door zee en daarmee vaak moeilijke zaken simpel makend. Zo was ze en zo is ze de afgelopen 14 jaar gebleven.

Lange tijd hebben wij, ouders, met Petra en Henk in het ouderinitiatief De Schans voorbereid en vormgegeven. Een kleinschalige woonvoorziening met ruimte voor groen en dieren, dat was het ideaal. Een grote stap vooruit werd gezet doordat Petra en Henk de stallen aan de Kerkdreef gekocht hadden en het waarachtig mogelijk bleek om daar De Schans te realiseren. Eindelijk zicht op een echte woonvoorziening op een unieke locatie.

De periode die toen volgde nam veel tijd van Henk en Petra in beslag. Waar Henk ook toezicht hield op de bouw, was Petra druk met de inrichting. Ze was de inkoopster van allerlei spullen van keukeninventaris tot het bed voor de begeleiding. De voorzieningen moesten goed zijn, maar ook betaalbaar. Petra lette altijd op de kosten, ook voor het goede doel. Niet alleen de leveranciers maar ook de zorgconsulenten, meedenkers en specialisten konden op kritische Petra rekenen. Niet zelden werden opmerkingen gemaakt over het aantal betaalde mensen dat een vergadering voor De Schans moest bijwonen. Teveel mensen en waarschijnlijk te goed betaald.

Dagen, weken, maanden is ze bezig geweest met de inkoop. Tot ook voor haar een feestelijk moment daar was, een droom werd werkelijkheid. De Schans werd op 1 april 2010 in gebruik genomen.

De maanden erna waren echter nog steeds erg druk, alles moest gaan draaien en niets ging vanzelf. Het eerste jaar na de ingebruikname zijn er weinig dagen geweest dat Petra niet op De Schans aanwezig was. Maar langzamerhand werd het regelwerk minder en kreeg de aandacht voor een goede verzorging en goede werksituatie voor Perry de overhand.

Wat motiveerde haar zo sterk voor de Schans? Natuurlijk wilde ze een goed thuis voor haar zoon, zoveel mogelijk tussen zijn dieren en in het groen, maar er was zoveel meer. Aandacht voor ontwikkeling van bewoners, activiteiten, vriendschappen en een goede begeleiding zijn vaak belangrijker dan de stenen. Daarom wilde ze blijven meedenken, aan het stuur zitten en beslissen over het wel en wee van De Schans en haar bewoners.

Kritisch met zelfspot, zo was ze en zo is ze gebleven, ook vorige week nog. Kijk maar naar de toonzetting op haar weblog. Harde werkelijkheid zonder zelfmedelijden. Maar ook haar verjaardag vieren en tegelijkertijd afscheid nemen.

Toch is het beeld van Petra wat ik zojuist gaf maar een fractie van haar. Het was die buitenkant waarmee ze in het openbare leven stond, bij de uitjes van de brandweer was en bij de vele feestjes die ze graag bezocht.

De andere Petra was hard, maar met tranen in de ogen. Ze stond vierkant vóór en achter haar kinderen en mensen met een beperking. Ze kon tot het uiterste gaan om onrecht te bestrijden en gelijkheid te bereiken. Een sterke vrouw met een geweldig hart, die zelf aan het stuur zat tot het laatste moment.

De Schans is er gekomen en 15 bewoners wonen er, waaronder Perry. Zonder Petra en Henk was het wellicht anders gelopen. Zonder Petra’s gedrevenheid voor De Schans was het zeker anders gelopen.

Petra heeft inderdaad haar taakjes gedaan.

En nu verder!! Wij nemen hier afscheid van Petra en zullen erg haar missen.

Toch beseffen we dat Henk en de kinderen een nog groter verlies moeten dragen.

Het lijkt ons nu een passend moment om het lied “De Steen” van Paul de Leeuw te laten horen.